حيف!
چه حيف که برگي به زمين افتاد و من نديدم رقصش را ميان باد، در آغوش باد

چه حيف! نسيمي وزيد و من حسش نکردم

چه حيف! گلي شکفت و من در خواب بودم

چه حيف چشمي با عشق نگريست و من معنايش را نفهميدم

چه حيف! کسي راست گفت و من نشنيدم

چه حيف! کسي از راه آمد و من به استقبال او نرفتم.

نسيمي که وزيد به جضور گلها رسيد، سلامي به بودن داد و به احترام انسان و تمام حيات سراسر جهان را در نورديد تا پيام بودن را منتشر کند.

بودن، فرصت منحصر به فرد حيات.

و مهر چه اکسيري است که در اين معناي بزرگ وسعت مي بخشد به وجود ناچيزي که سوداي سر کشيدن به تمام کنج و کنار هاي بودن را دارد.

مهر ميان سبزه هاي خيس بعد از يک باران و در ميان ماسه هاي سوزان روان است.

مهر در قلبهاي کوچک است و در چشمان جوان

زندگي همان مهر است

توزيع لذت بودن

مي روم مي خواهم در مسيرسبز چشمانم را حتي براي لحظه اي نبندم

مي روم و مي خواهم لحظه ها را بنوشم

مي روم و ديگر باز نخواهم گشت