درمجالي كه برايم باقي ست باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم كه در آن همواره اول صبح به زباني ساده مهر تدريس كنند و بگويند خدا خالق زيبايي وسراينده ي عشق آفريننده ي ماست مهربانيست كه مارا به نكويي دانايي زيبايي و به خود مي خواند جنتي دارد نزديك،زيبا و بزرگ دوزخي دارد- به گمانم كوچك وبعيد در پي سودا نيست كه ببخشد ما را وبفهماندمان ترس ما بيرون از دايره ي رحمت اوست در مجالي كه برايم باقي است باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم كه خرد را با عشق علم را با احساس ورياضي را با شعر دين را با عرفان همه را با تشويق تدريس كنند لاي انگشت كسي قلمي نگذراند ونخوانند كسي را حيوان ومعلم هر روز روح را حاضر و غايب بكند وبه جز ايمانش هيچ كس چيزي را حفظ نبايد بكند مغزها پر نشود چون انبار قلب ها خالي نشود از احساس درس هايي بدهند كه به جاي مغز، دل ها را تسخير كند از كتاب تاريخ جنگ را بردارند در كلاس انشا هر كسي حرف دلش را بزند غير ممكن را از خاطره ها محو كنند تا كسي بعد از اين باز همواره نگويد ، هرگز و به آساني همرنگ جماعت نشود زنگ نقاشي تكرار شود رنگ را در پاييز تعليم دهند قطره را در باران موج را در ساحل زندگي را در رفتن وبرگشتن از قله ي كوه وعبادت را در خدمت خلق كار را در كندو و طبيعت را در جنگل سبز مشق شب اين باشد كه شبي چندين بار همه تكرار كنيم عدل آزادي قانون شادي امتحاني بشود كه بسنجد ما را تا بفهمند چقدر عاشق و آگه وآدم شده ايم درمجالي كه برايم باقي است باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم كه در آن آخر وقت به زباني ساده شعر تدريس كنند وبگويند كه تا فردا صبح