چه شب هایی که دل دادم رخ ماهت ببینم

چه ساعاتی که تنهایم ولی عاشقترینم

چه زیبا روزها آن دم که با یادت سحر شد

چه غمگینم چه بیتابم ای عشق آخرینم

برای لحظه ای یادم بکن در یادگارت

که من عمریست در فکر وصال تو حزینم

برای دیدن وبوسیدن روی چو ماهت

تمام عمر من در کنج دل گوشه نشینم

و اشک چشم من می شوید از دل درد دوری

و من می مانم واشک غم وتنهاترینم

خدایا عاشقان را با غم عشق آشنا کن

که من تنهاترین معشوقه ی روی زمینم

روزی به دنیا آمدم....

دریغ از اینکه روزی از دنیا خواهم رفت....

برای لحظاتم خندیدم....

و برای مرگ آرزوهایم گریه کردم.....

عشق کردم،زیستم،بزرگ شدم،و آخر مردم......

زندگی همین است....

فاصله ی بین تولد ومرگ......

پس فرصت هارا از دست نده وبزی تا مرگ سایبان ثانیه هایت نشده....

                                                              

                      شبی تاریک در کنج دلم زندانی غم ها شدم من

                           به فکر آن نگاه عاشق وشیدا  شدم من

ندانستم که روزی خنجر نامهربانی ها

به روی قلب من می افتد وتنها شدم من

تمام خاطرات روزهای زشت وزیبارا

به نام اشک سوزاندم ولی دریا شدم من

دگر عشقش درون قلب من معنا ندارد

نمی دانم چه شد در قلب او پیدا شدم من

نگاهم را به دور از آن نگاه ناز وزیبایش

به تاریکی سپردم آخرش رسوا شدم من

ستاره آمد وشب از نگاه من چه روشن شد

سحر آمدچو پروانه چه بی پروا شدم من

امشب دوباره آسمون اشکای آبی داره

یه گوشه ی دنیای ما دختری بی قراره

اشک چشاش مونسشه برا شبای تارش

تو آسمون دنبال تک ستاره ی خیالش

هر شب کنار مهر وتسبیح سرش ومیزاره

مادر برای دخترک حکم پدر رو داره

سال های سال که باباش تو جبهه ها شهیده

از اون فقط یه قاب عکس شیشه ای رو دیده

خوب میدونه که شهدا جاشون فقط بهشته

تو خاطرات بچگیش آرزوها نوشته

امشب دوباره آسمون ستاره ای نداره

باز از دل دخترک بارون غم می باره

من نمی دانم

چشمان نافذ تو

 چه طلسمی داشت

 که هر گاه

 نگاهم با نگاهت گره می خورد

 آرام آرام

خطوط موازی لبم

 به خطهای منحنی تبدیل می شد

  و مردم با لحن بدی به من می گفتند:

 چشمانت را درویش کن..